Δεν ήθελε και πολύ. Οι τραμπούκοι που απέτυχαν να επιβάλουν σιωπή στην εκδήλωση του Ιανού, ή κάποιοι συγγενείς τους, ομοϊδεάτες τους, δυο μέρες μετά μπήκαν σε φοιτητική εκδήλωση στη Νομική Σχολή Αθηνών. Δεν ήταν κομματική εκδήλωση, περισσότερο ήταν εκδήλωση επαγγελματικού προσανατολισμού – αλλά την είχε οργανώσει η ΔΑΠ, η φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στο κυβερνών κόμμα, κι αυτό δεν μπορούσαν να το ανεχτούν οι κουκουλοφόροι. Μερικοί απ’ αυτούς λοιπόν, οκτώ έως δέκα σύμφωνα με τις μαρτυρίες, εισέβαλαν στην αίθουσα της εκδήλωσης και, όταν ένας μεταπτυχιακός φοιτητής προσπάθησε να τους εμποδίσει, τον χτύπησαν στο κεφάλι με κράνη, ίσως και με έναν πυροσβεστήρα, με αποτέλεσμα να τον τραυματίσουν. Κι ύστερα, αφού διέλυσαν την εκδήλωση, έφυγαν ανενόχλητοι. Λογικό. Ποιος θα μπορούσε να σταματήσει τέτοιους αριστούχους της βίας;
Το λέμε και το ξαναλέμε εμμονικά, δεκαετίες τώρα: η ζωή στο ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι ελεύθερη. Ολοι αυτοί που στον ελεύθερο χρόνο τους προσπαθούν να πουν ότι ο Τύπος στην Ελλάδα είναι ανελεύθερος, το υπόλοιπο διάστημα απεργάζονται όπου μπορούν συνθήκες ολοκληρωτισμού. Και έχουν καταφέρει να τις πετύχουν σε πολλά ελληνικά πανεπιστήμια, μάλιστα στο όνομα του ασύλου των ιδεών! Με άλλα λόγια, το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι εργαστήριο της οργουελικής σύλληψης για τον ολοκληρωτισμό.
Γιατί μπορούν και τα κάνουν; Επειδή τους ανεχόμαστε. Ολοι μας. Οι πολίτες, που δεν πιέζουν κόμματα και κυβερνήσεις να δώσουν λύσεις. Οι φοιτητές που ανέχονται οι μειοψηφίες να ορίζουν τις ζωές τους και τις σπουδές τους. Η κυβέρνηση που ενώ κατά καιρούς, συνήθως έπειτα από περιστατικά που σοκάρουν την κοινή γνώμη, νομοθετεί ή υπόσχεται ή απειλεί, στη συνέχεια υπολογίζει το πολιτικό κόστος από μια περίοδο αναταραχής και, πιθανόν, από τις επικρίσεις για πολιτικές καταστολής. Τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης, που χρειάζονται τα πανεπιστήμια όπως είναι, επειδή έτσι αναπαράγονται: χωρίς τις φαντασιωτικές ιδεολογικές στάσεις, τα στελέχη των Νεολαιών και τους διαδηλωτές που ενδημούν στις τάξεις τους, οι αριστερές οργανώσεις θα φυτοζωούσαν. Και βέβαια, οι διοικήσεις και πολλοί καθηγητές στα πανεπιστήμια, που διαπλέκονται με τις φοιτητικές οργανώσεις και τα κόμματα.
Αυτό το σχήμα είναι αρκετό ώστε στα πανεπιστήμια να ενδημεί η βία. Οταν υπάρχουν σοβαροί τραυματισμοί, ασχολούνται και τα ΜΜΕ. Αλλά η βία είναι καθημερινή. Ο καθηγητής Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Βασίλης Γούναρης, περιέγραφε λίγες ώρες πριν από το περιστατικό της Νομικής, το τελευταίο κρούσμα άγριας βίας στο δικό τους Ιδρυμα:
Στο Φυσικό της Σχολής Θετικών Επιστημών, κουκουλοφόροι ανακατέλαβαν χώρο που την προηγουμένη είχε ελευθερώσει η Αστυνομία. Εισέβαλαν στο κτίριο διοίκησης και έσπασαν τα τζάμια. «Οι κυρίες που εργάζονται στο ισόγειο πανικοβάλλονται και κλαίνε», περιγράφει ο καθηγητής. «Αλλοι προσπαθούν να φύγουν, αλλά το κτίριο έχει σφραγιστεί για λόγους ασφαλείας. Αυτές δεν είναι συνθήκες εργασίας, δεν είναι κανονικότητα, δεν είναι πανεπιστημιακή ζωή».
Αυτή η κατάσταση θα συνεχίζεται όσο θα υπάρχει ανοχή. Ασχέτως της βούλησης των πανεπιστημιακών διοικήσεων, επιβάλλεται να τελειώσει με αυτή τη βία η κυβέρνηση – ήταν άλλωστε προεκλογική υπόσχεση της ΝΔ από το 2019. Καταρχάς, μπορεί να πιέσει τα πανεπιστήμια περικόπτοντας προϋπολογισμούς. Αν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων αρνούνται να επιβάλουν σοβαρές πειθαρχικές ποινές και σε ακραία φαινόμενα διαγραφές, ας υπάρξει πρόνοια εντοπισμού των ενόχων και άσκησης διώξεων. Φαντάζομαι θα είναι ετοιμοπόλεμη και η πανεπιστημιακή αστυνομία!
Αλλά βέβαια πώς να τα κάνεις αυτά αν η πολιτική διαφόρων υπουργείων είναι οι δημόσιες σχέσεις;
Γεροντόφοβοι κατά γεροντόφιλων
Ο πρώτος που εισηγήθηκε το σχήμα αυτό είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Προχωρώντας και αναθεωρώντας», ο Νίκος Μπίστης. Ο οποίος επέστρεψε στην ιδεολογική κοίτη της νεότητάς του, στον κομμουνισμό, και έκτοτε θεωρεί ότι όσοι παλαιοί αριστεροί κάνουν κριτική σε προβληματικές πολιτικές της Αριστεράς και, ιδίως, στην υπόθαλψη ή την ανοχή εκ μέρους της τής πολιτικής βίας, «μισούν τα νιάτα τους».
Αλλοι επίγονοι αυτής της ηθικοπολιτικής στάσης στα πράγματα έχουν βρει νέα καραμέλα. Οτι και καλά όλα είναι «γενεακά» κι ότι αν θέλουμε εμείς οι κάπως προχωρημένης ηλικίας να είμαστε καλοί και όσοι μας βλέπουν να είναι γεροντόφιλοι, να μας συμπαθούν δηλαδή, «περνώντας τα χρόνια οφείλουμε να δίνουμε περισσότερο χώρο στους σημερινούς, στους νεότερους». Να το κάνουμε. Αλλά σε ποιους νεότερους; Στους αριστερούς εκ των νεοτέρων; Στους μηδενιστές που δηλώνουν αναρχικοί; Στους μπάχαλους; Να ανέχονται οι καθηγητές τους αστοιχείωτους και να τους δίνουν πτυχία; Να ανέχεται η δημοσιογραφία τους ζωηρούς και να τους δίνει χωρίς να νοιάζεται για το περιεχόμενο βήμα και μισθούς; Ανευ όρων; Ο,τι βλακεία κι ό,τι αθλιότητα διαπράττουν οι νεότεροι πρέπει να την ανεχόμαστε;
Και τέλος, όταν μας την πέφτουν «οι νέοι» είναι πρέπον να αντιστεκόμαστε ή ντε και καλά πρέπει να καθόμαστε να μας πλακώνουνε;
