Οταν καταθέτεις πρόταση δυσπιστίας, ως αντιπολίτευση, έχεις δύο δουλειές να κάνεις. Η πρώτη είναι σχετικά εύκολη. Να αποδομήσεις την κυβέρνηση. Απλό. Αναδεικνύεις την υστέρησή της και πιέζεις την πληγή που θα βγάλει περισσότερο πύον. Η δεύτερη δουλειά είναι πιο δύσκολη. Οφείλεις να πεις δυο λόγια επί της δικής σου προγραμματικής άποψης. Εντάξει, δεν χρειάζεται να εμφανίσεις ολοκληρωμένο πλαίσιο κυβερνητικής διαχείρισης, αλλά κάτι πρέπει να πεις. Διότι όταν επιδιώκεις την πτώση της κυβέρνησης, οφείλεις να περιγράψεις και τι προτείνεις για την επομένη των εκλογών. Δεν ακούσαμε κάτι σχετικό τις προηγούμενες μέρες στη Βουλή. Λογικό. Θα ήταν, άλλωστε, αστείο. Πώς να παρουσιάσεις πτυχές κυβερνητικού προγράμματος όταν, για να το υλοποιήσεις, απαιτείται ο τριπλασιασμός των εκλογικών σου ποσοστών; Ούτε μπορείς, από τα ρηχά του 6% να περιγράψεις το όραμά σου για τη χώρα.
Η συζήτηση, λοιπόν, επί της πρότασης δυσπιστίας καλουπώθηκε στα μέτρα της ιδιαίτερης συνθήκης που έχουμε μπροστά μας εδώ και χρόνια. Η εκλογική και δημοσκοπική καχεξία της αντιπολίτευσης δεν της επιτρέπει να αρθρώσει προγραμματικό λόγο ή, πιο σωστά, να τον αναδείξει ως βασικό όπλο. Μεταξύ μας, ακούς καμιά φορά τον Ανδρουλάκη να περιγράφει τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ όταν έρθει στην κυβέρνηση και μετά βίας συγκρατείς το χαμόγελο. Συνεπώς όσοι κουνάνε το δάχτυλο προς την αντιπολίτευση, επειδή δεν έφερε προτάσεις στο τραπέζι, καλύτερα να το μαζέψουν. Υπό τις δεδομένες συνθήκες δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Οταν είναι τόσο μικρός, δημοσκοπικά, εκ των πραγμάτων θα υιοθετήσεις τον ανταρτοπόλεμο. Τώρα εσείς έχετε κάθε λόγο να χαρακτηρίσετε αυτήν την τακτική καιροσκοπική, τοξική, λαϊκίστικη. Ακόμα και αν έχετε δίκαιο, θυμηθείτε ότι μιλάμε για πολιτική. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.
Τι μας αφήνει, λοιπόν, η κοινοβουλευτική εβδομάδα της υψηλής έντασης; Ειλικρινά δεν μπορώ να δώσω απάντηση. Νομίζω ότι δεν μας αφήνει απολύτως τίποτα. Απλώς μας θύμισε την παραδοξότητα των καιρών. Εχουμε μία κυβέρνηση που, τη συγκεκριμένη στιγμή, ακόμα και αν φύγει, θα επιστρέψει με παρέα. Διότι αν δεν επιστρέψει, η εναλλακτική τρομάζει ακόμα και αυτούς που την αντιπροσωπεύουν.
