Τα αεροδρόμια, παραδοσιακά σύμβολα κινητικότητας και διεθνών συνδέσεων, έχουν εξελιχθεί σε άτυπα καταφύγια για πολλούς αστέγους που βρίσκονται σε ευάλωτη κατάσταση. Ιδιαίτερα στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως η Μαδρίτη και η Βαρκελώνη, το φαινόμενο έχει ενταθεί, με εκατοντάδες ανθρώπους να διαμένουν σε τερματικούς σταθμούς, εκμεταλλευόμενοι τη συνεχή λειτουργία αυτών των χώρων και τις βασικές παροχές τους. Ωστόσο, οι Αρχές σε ορισμένα αεροδρόμια της Ισπανίας ξεκίνησαν πρόσφατα επιχείρηση εκδίωξης και επανένταξης αυτών των ατόμων, δημιουργώντας συζητήσεις γύρω από το ζήτημα.
Η συνεχής λειτουργία των αεροδρομίων και η σχετική ανωνυμία που παρέχουν τα καθιστούν ελκυστικά για ανθρώπους που έχουν μείνει άστεγοι. Οι χώροι αναμονής, οι τουαλέτες και οι θερμαινόμενοι εσωτερικοί χώροι προσφέρουν προστασία από τις καιρικές συνθήκες, ενώ η πολυκοσμία βοηθά στη διατήρηση χαμηλού προφίλ. Στη Μαδρίτη, για παράδειγμα, το αεροδρόμιο «Adolfo Suárez Madrid-Barajas» έχει δει αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που το χρησιμοποιούν ως προσωρινό καταφύγιο. Η τελευταία αναφορά κάνει λόγο για πάνω από 500 άτομα που ζουν ως νέοι «Τομ Χανκς» στο Μπαράχας.
Αντίστοιχα, στο αεροδρόμιο «El Prat» της Βαρκελώνης, περίπου 180 άστεγοι είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στους τερματικούς σταθμούς, προκαλώντας ανησυχία στις Αρχές για ζητήματα υγιεινής, ασφάλειας και λειτουργικότητας του χώρου. Ορισμένοι από αυτούς είναι άνθρωποι που έχασαν την εργασία ή τη στέγη τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας και αδυνατούν να βρουν στέγη στην πόλη λόγω του υψηλού κόστους ζωής.
Πρόσφατα, οι Αρχές στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης ξεκίνησαν μια εκστρατεία για τη μετεγκατάσταση των ατόμων που διαμένουν εκεί. Η προσπάθεια αυτή περιλάμβανε την παρέμβαση κοινωνικών υπηρεσιών, οι οποίες επιχείρησαν να προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις στέγασης και υποστήριξης στους άστεγους. Παρόμοιες δράσεις έχουν προταθεί και στη Μαδρίτη, με στόχο τη μείωση της παρουσίας αστέγων στα αεροδρόμια.
Ωστόσο, η επιχείρηση αυτή προκάλεσε αντιδράσεις, τόσο από ακτιβιστικές οργανώσεις όσο και από τους ίδιους τους ανθρώπους που επηρεάζονται. Πολλοί καταγγέλλουν ότι δεν υπάρχει επαρκής πρόνοια για τη στέγασή τους, με αποτέλεσμα να ωθούνται σε ακόμα πιο ακραίες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού. Αντί να επιλυθεί το πρόβλημα της στέγασής τους, λένε, η μετακίνηση από τα αεροδρόμια απλώς μεταθέτει το πρόβλημα σε άλλες περιοχές των πόλεων.
Η έλλειψη στέγης αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Το υψηλό κόστος ζωής, η ανεργία και οι ελλείψεις στις κοινωνικές δομές καθιστούν δύσκολη την επανένταξη των ατόμων αυτών. Οι κυβερνήσεις και οι τοπικές αρχές καλούνται να βρουν ισορροπία μεταξύ της διατήρησης της λειτουργικότητας των αεροδρομίων και της παροχής ουσιαστικής βοήθειας στους αστέγους.
