Είναι το δομικό συστατικό της ζωής για τα εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της χώρας, τους ζωντανούς, η απαίτηση να μην ξεχάσουν, να καυτηριάσουν σαν μολυσμένη πληγή τα κύτταρα της λήθης, την στιγμή του πολλαπλασιασμού τους.
Είναι η απαίτηση εκείνων που έφυγαν στο τραγικό δυστύχημα, να μην ξεχαστούν, απαίτηση τόσο επιτακτική, όσο απόκοσμη ήταν η δολοφονική σύγκρουση και έκρηξη που θέρισαν ζωές.
Είναι η Μεγάλη Παρασκευή της Ελλάδας.
Ολοι θα πενθήσουν. Θα σταματήσουν τις εργασίες τους.
Προσδοκώντας όχι την Ανάσταση, αλλά τη Δικαιοσύνη
Θα σιγήσουν υπηρεσίες και δομές που κρατούν την κοινωνία ζωντανή.
Επειδή πριν από δύο χρόνια, μέσα στη γενική αμεριμνησία, ο τρόμος μπήκε σε κάθε σπίτι.
Συνθλίφτηκε μια χώρα στις λαμαρίνες των τρένων.
Αλλά κανείς δεν έστερξε να την ανατάξει.
Να κοιτάξει βαθύτερα στα αίτια μιας τραγωδίας και να διασφαλίσει πως στο εξής δεν θα χαθούν άλλες ανθρώπινες ζωές,
Και πως οι τραγωδίες πρέπει να προλαμβάνονται και όχι να ξεχνιούνται.
Και πόσα δεν έγιναν για να ξεχαστεί.
Βράζει μια ολόκληρη χώρα που χάνει τα νιάτα της και στην περίφημη συλλογική μνήμη, μνημειώνεται η λέξη «έγκλημα».
Μαζικά, αυτόκλητα, σαν ένα εσωτερικό χρέος, συναντώνται στους δρόμους όλοι.
Σε αυτούς, απ΄όπου δεν έλειψαν ούτε μέρα οι μανάδες στα μαύρα.
Με μία απαίτηση.
Γιατί οτιδήποτε πέρα από τη δικαίωση και την τιμωρία είναι επίθεση στην ίδια τους την υπόσταση.
Κυλούν οι ώρες, δύο τα χρόνια, όλοι προσηλωμένοι στον κοινό στόχο, για εκείνους στο τρένο, τους πεθαμένους, που ζουν μέσα από τους απογόνους
