Ο Ντόναλντ Τραμπ γέμισε το Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν. Το γέμισε με ρατσιστικό μίσος, βιτριολικά σχόλια και τον συνηθισμένο θυμό του – παρότι η πολιτεία της Νέας Υόρκης έχει να βγάλει ρεπουμπλικανό πρόεδρο από το 1984 και η Κάμαλα Χάρις προηγείται 15 μονάδες εκεί. Στο εμβληματικό στάδιο της πρωτεύουσας της φιλελεύθερης Αμερικής αυτός και οι υποστηρικτές του δεν είπαν τίποτα που δεν έχουν ξανακραυγάσει.
Εκείνος δεσμεύτηκε να υλοποιήσει το μεγαλύτερο πρόγραμμα απελάσεων στην ιστορία της χώρας και ενημέρωσε τους φανς του ότι πολεμάει τον «εσωτερικό εχθρό» των ΗΠΑ, ενώ άλλοι ομιλητές αποκάλεσαν το Πουέρτο Ρίκο «νησί από σκουπίδια» (αγνοώντας πως στην κρίσιμη πολιτεία της Πενσιλβάνια η πλειονότητα των 580.000 λατίνων ψηφοφόρων έχουν καταγωγή από εκεί) και την αντίπαλό του «αντίχριστο».
Η συγκέντρωση, λοιπόν, επιβεβαίωσε ότι η υποψήφια των Δημοκρατικών είχε απόλυτο δίκιο όταν υπογράμμιζε σε δική της προεκλογική εκδήλωση την ίδια μέρα πως κανένας δεν πρέπει να κάτσει στα μετόπισθεν κατά τη διάρκεια της μάχης της 5ης Νοεμβρίου – αφού, ο κόσμος που υπόσχεται ο Τραμπ ίσως είναι χειρότερος από εκείνον που προσπάθησε να δημιουργήσει στην προηγούμενη προεδρία του.
Πιθανότητες
Αυτό το κλίμα, του ολοκληρωτικού πολέμου των δύο αμερικανικών κοσμοθεωριών, εξηγεί για ποιους λόγους ο ιδιοκτήτης της «Washington Post» δέχθηκε σφοδρή κριτική για την απόφαση να μη δημοσιευθεί φέτος άρθρο στήριξης ενός από τους υποψηφίους στην εφημερίδα. Μέχρι τώρα η «Post» έχει καταστήσει σαφές με τα ρεπορτάζ και την αρθρογραφία της πως τάσσεται στο πλευρό της Χάρις.
Κι όμως, ο εκδότης της έγραψε «είμαστε μια ανεξάρτητη εφημερίδα και πρέπει να υποστηρίζουμε την ικανότητα των αναγνωστών μας να αποφασίζουν μόνοι τους» προκειμένου να δικαιολογήσει μια κίνηση στην οποία όλοι διακρίνουν την ανάγκη του Τζεφ Μπέζος να προετοιμαστεί για μια νίκη του Τραμπ – να προστατεύσει, δηλαδή, τα συμφέροντα άλλων του επιχειρήσεων.
Πάντως, ακόμη κι αν είναι κάποιος τόσο ρεαλιστής ώστε να δεχτεί ότι ένας επιχειρηματίας δεν μπορεί παρά να ζυγίσει τις πολιτικές εξελίξεις σκεπτόμενος το μέλλον των εταιρειών του, όταν γίνεται παράδειγμα του ορισμού της «προληπτικής υπακοής» όπως τον περιγράφει ο ιστορικός Τίμοθι Σνάιντερ στο «Απέναντι στην τυραννία», οι πιθανότητες να πετύχει τους στόχους του είναι μικρές. Γιατί όποιος παραχωρεί τη δύναμή του στον επίδοξο τύραννο προτού εκείνος είναι σε θέση να τον εξαναγκάσει να το κάνει, έχει να «κερδίσει» μόνο περισσότερο εξαναγκασμό.
